Over naar de Lofoten
Blijf op de hoogte en volg Albert en Patricia
11 Augustus 2012 | Noorwegen, Melbu
Boven de oceaan schijnt de zon, maar hier aan de kust en in de binnenlanden van Sortland hangt de bewolking laag. Heel af en toe zien we in de verte de zon op de hooggelegen sneeuwhellingen schijnen. Buiten is het 11 graden en we ontbijten in de luwte van de auto. Het wordt een dagje kalm doen, voor zover we dat kunnen. De eerste kilometers koersen we op Jennestad af, waar een oude handelspost in ere is hersteld. Als we aankomen is het parkeerterrein leeg, schiet een jongeman ijlings naar binnen. Om de kaartverkoop te openen? Op het natgeregende informatiebord lezen we weinig interessante informatie en de shop, 100 meter verderop, biedt in dit druilerige weer ook geen aantrekkelijke aanblik. We stappen weer in en rijden door naar Stokmarknes, waar het Hurtigrutenmuseum staat. Een overzichtelijke uitstalling over het ontstaan, wel en wee van deze legendarische scheepsroute. We lopen tussen attributen uit vergane en afgedankte schepen door: door het zeewater aangevreten serviesgoed en bestek staan naast compleet ingerichte kaarten- en radiokamers. In een afgesloten ruimten ervaren we aan den lijve het lawaai van de machinekamer in een modern dieselschip. Na een paar minuten vinden we het wel genoeg, en dan te bedenken dat de machinisten diensten van 6 uur onafgebroken in deze herrie doorbrengen. Weliswaar met gehoorbescherming, maar gehoorschade gegarandeerd!
Naast het museum ligt de Finnmarken, een lijnboot uit 1956, op het droge. We gaan aan boord. Het schip staat vol met spullen die verraden dat er nog volop gerestaureerd wordt. Maar het is nog compleet ingericht en we neuzen rond tussen de spullen in de eetzaal, de eerste, tweede en derdeklashutten, lopen door de smalle gangen van de passagiersverblijven en wanen ons aan boord van een varend schip als aan bakboordzijde een ongehinderd uitzicht op de fjord zich openbaart. We hebben vrij toegang tot de radiokamer, de kaartenkamer en de brug. Alles is nog in originele staat. Een bordje met het vriendelijk verzoek nergens aan te komen moet verhinderen dat er zaken worden ontvreemd of stukgaan. Een blijk van groot vertrouwen.
Toch ervaar je ook de benauwdheid van het doolhof aan doodlopende gangetjes binnenboord en komen beelden uit de speelfilm over een zinkende Titanic boven.
We zijn nieuwsgierig naar het beruchte prijsniveau van alcoholica en lopen door een staatswinkel ‘Vinmonopolet’. Een doos wijn (3 liter – 4 flessen) betalen we in Nederland ongeveer € 10 voor. Nadat we de prijs zeker drie keer hebben nagerekend komen we tot de conclusie dat een doosje JP Chenet – wellicht het meest ordinaire soort namaakwijn dat ik kan bedenken – hier ongeveer € 40 kost. Vier keer zoveel als in Nederland! Een flesje wijn van gemiddelde kwaliteit is vijf keer zo duur als in Nederland. Wat zijn we blij met onze meegenomen voorraad die we vanaf nu met extra aandacht en zorg zullen consumeren.
We slenteren nog wat door het gezellige stadje en rijden eruit langs de smalle, bochtige kustweg. Voordat we er erg in hebben belanden we in Melbu, waar de pont vertrekt. Het uitzichtpunt, een schuilplaats in de rotsen waar je een mooi uitzicht hebt op het golvenspel, hebben we gemist. Geen enkele verwijzing, behalve één bordje waarvan we achteraf vermoeden dat het ernaar had kunnen verwijzen, maar waar we al voorbijgereden waren en het niet nodig achtten terug te rijden. Stom, hadden we misschien toch moeten doen.
We zijn ruim een uur te vroeg voor de boot en doden de tijd met koffie, boekje lezen en aan het reisverslag werken. Dan meert de veerboot ‘Sigrid’ af, laat ons aan boord en een half uur later zet ze ons aan de overkant af. Nu zijn we op de Lofoten. Weer kiezen we de smalle, slingerende kustweg die alle inhammen van de fjorden volgt. Na een paar kilometer houdt het asfalt op en gaat de weg over in steenslag. Dat hebben we ondertussen al vaker meegemaakt, dus we rijden gewoon door. Het is miezerig en de weg glimt van het water. Hoewel het mogelijk glad is, merken we er weinig van. De auto blijft goed grip houden en misschien helpt het dat we de winterbanden hebben laten zitten. We vullen onze watervoorraad aan in een beekje en stoppen even later bij een duingebied van zo’n 5 ha (schatting uit de losse pols en met de natte vinger). Een landschap dat aan de Nederlandse kust niet misstaat. Als we er na het avondeten even heenlopen treffen we een bordje met de tekst ‘Natuurreservat’. We zitten dus bij een uniek stukje Noorwegen. Koffie en wijn gaan er goed in en dan wordt het weer tijd om lekker te slapen in ons rijdende hotelletje.
Naast het museum ligt de Finnmarken, een lijnboot uit 1956, op het droge. We gaan aan boord. Het schip staat vol met spullen die verraden dat er nog volop gerestaureerd wordt. Maar het is nog compleet ingericht en we neuzen rond tussen de spullen in de eetzaal, de eerste, tweede en derdeklashutten, lopen door de smalle gangen van de passagiersverblijven en wanen ons aan boord van een varend schip als aan bakboordzijde een ongehinderd uitzicht op de fjord zich openbaart. We hebben vrij toegang tot de radiokamer, de kaartenkamer en de brug. Alles is nog in originele staat. Een bordje met het vriendelijk verzoek nergens aan te komen moet verhinderen dat er zaken worden ontvreemd of stukgaan. Een blijk van groot vertrouwen.
Toch ervaar je ook de benauwdheid van het doolhof aan doodlopende gangetjes binnenboord en komen beelden uit de speelfilm over een zinkende Titanic boven.
We zijn nieuwsgierig naar het beruchte prijsniveau van alcoholica en lopen door een staatswinkel ‘Vinmonopolet’. Een doos wijn (3 liter – 4 flessen) betalen we in Nederland ongeveer € 10 voor. Nadat we de prijs zeker drie keer hebben nagerekend komen we tot de conclusie dat een doosje JP Chenet – wellicht het meest ordinaire soort namaakwijn dat ik kan bedenken – hier ongeveer € 40 kost. Vier keer zoveel als in Nederland! Een flesje wijn van gemiddelde kwaliteit is vijf keer zo duur als in Nederland. Wat zijn we blij met onze meegenomen voorraad die we vanaf nu met extra aandacht en zorg zullen consumeren.
We slenteren nog wat door het gezellige stadje en rijden eruit langs de smalle, bochtige kustweg. Voordat we er erg in hebben belanden we in Melbu, waar de pont vertrekt. Het uitzichtpunt, een schuilplaats in de rotsen waar je een mooi uitzicht hebt op het golvenspel, hebben we gemist. Geen enkele verwijzing, behalve één bordje waarvan we achteraf vermoeden dat het ernaar had kunnen verwijzen, maar waar we al voorbijgereden waren en het niet nodig achtten terug te rijden. Stom, hadden we misschien toch moeten doen.
We zijn ruim een uur te vroeg voor de boot en doden de tijd met koffie, boekje lezen en aan het reisverslag werken. Dan meert de veerboot ‘Sigrid’ af, laat ons aan boord en een half uur later zet ze ons aan de overkant af. Nu zijn we op de Lofoten. Weer kiezen we de smalle, slingerende kustweg die alle inhammen van de fjorden volgt. Na een paar kilometer houdt het asfalt op en gaat de weg over in steenslag. Dat hebben we ondertussen al vaker meegemaakt, dus we rijden gewoon door. Het is miezerig en de weg glimt van het water. Hoewel het mogelijk glad is, merken we er weinig van. De auto blijft goed grip houden en misschien helpt het dat we de winterbanden hebben laten zitten. We vullen onze watervoorraad aan in een beekje en stoppen even later bij een duingebied van zo’n 5 ha (schatting uit de losse pols en met de natte vinger). Een landschap dat aan de Nederlandse kust niet misstaat. Als we er na het avondeten even heenlopen treffen we een bordje met de tekst ‘Natuurreservat’. We zitten dus bij een uniek stukje Noorwegen. Koffie en wijn gaan er goed in en dan wordt het weer tijd om lekker te slapen in ons rijdende hotelletje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
