Adelaar

We worden wakker na een onrustige nacht. Ik heb weer last van mijn rug. Toch loop ik nu al beter dan vannacht toen we even uit de auto gingen voor een plas. Kreeg mijn ene been bijna niet voor mijn andere. Afijn, we gaan snel op pad (binnen 10 minuten na het wakker worden rijden we, omdat om half tien de laatste pont van ons traject vertrekt en we anders twee uur moeten wachten. We halen de boot mooi op tijd en gaan in de salon zitten kijken. Er is buiten meer te zien dan gisteren. Waar we naar toegaan zien we zelfs de zon door de bovenste bewolking op de onderste wolkjes schijnen. Een prachtig gezicht.
Eenmaal aan de overkant zoeken we een plek om te ontbijten en koffie te drinken. We vinden een weggetje dat uitzicht biedt op zee en waar we ook de eerste zonnestralen ontvangen. Heerlijk. Na een uurtje gaan we verder. We volgen nog steeds weg 17 en dat is het enige wat we zeker weten over vandaag.
Na nog een half uur in de auto komen we bij een parkeerplaats waar een hike vandaan gaat naar Heilhornet, een berg van 1058 meter hoog. Volgens het bord op de parkeerplaats geschikt voor gemiddelde getrainde wandelaars. Heen en terug ongeveer 11,5 kilometer en 3 – 5 uur onderweg. Zullen we? Kan ik het aan? Durf ik het aan? Ok. We starten en zien hoe goed het gaat en tot hoever we komen. We hoeven niet tot de top. Het eerste stuk van de wandeling is steil en slecht begaanbaar. Eerder traplopen dan wandelen. Toch valt het met mijn rug niet tegen. Rechts onderin gaat aardig en links onderin protesteert een beetje. Niet genoeg om nu al op te geven. We klauteren verder. Het duurt echt een tijd voordat het pad wat makkelijker wordt. We lopen een eind langs een waterval/beekje. Prachtig (ja, alweer). Dan komen we op een splitsing. De naam van de berg die we beneden op het bordje hadden gezien en nog een andere naam: Lesshornet. Welke nemen we? Lesshornet lijkt wat dichterbij. We zijn een uurtje onderweg en besluiten de route naar Lesshornet te nemen en spreken af dat we maximaal twee uur lopen en dan terugkeren.
Een groot deel van de wandeling gaat verder over kale rotsen. Het is goed klimmen (zonder rugklachten zou het nog makkelijker zijn). We genieten van het uitzicht. Dan komen we op een plek waar we wolken zien drijven. We kijken erop en vragen ons af of ze onze kant op komen. Albert wil toch wel heel graag nog het paadje langs het meertje nemen en dat doen we dan. Aan het eind van het meertje nog een klein stukje verder en we komen bij een groot meer. Ook weer geweldig. We pakken de verrekijker en zoeken de route verder naar boven. Het is echt te ver. Onverstandig dus. We besluiten hier even pauze te nemen, wat bosbessen te eten, water te drinken en dan terug te gaan. Terwijl we zo wat zitten te keuvelen krijgen we een geweldig cadeau in onze schoot geworpen. Op een afstand van zo’n 20 meter staat een dik rotsblok en plotseling komt daar een zeearend achter vandaan vliegen. Alsof je hem aan kunt raken. De grote kromme snavel, de klauwen, de witte staart en de slagpennen. In al zijn glorie klapwiekt hij ontspannen aan ons voorbij. Hij kijkt ons aan zoals wij naar hem kijken - verbaasd - en vliegt prachtig vlak voor ons langs helemaal over het meer en weg naar de hoger gelegen bergwand, waar we hem uit het oog verliezen. Ik kan hem een heel eind volgen tot aan het eind van de bergrug. We zijn er helemaal ondersteboven van!
Ook een klein dapper kikkertje doet me versteld staan hierboven. Iets verder naar beneden (op de terugweg) nog een dikke kikker. Ik wist niet dat die hier leefden! We krabbelen weer naar beneden. Vooral het laatste stuk is zwaar. We zijn blij dat we weer heelhuids en gezond in de auto stappen. (Patries was nog uitgegleden…. Oeps)
We hebben verder een mooie route vandaag met veel afwisseling. Soms ruig, dan wat lieflijker en nu zijn we bij het boerenleven beland. Er wordt nog druk graas verzameld hier op het veld. Onderweg zagen we nog twee kraanvogels in de wei staan. Kan dat wel? Hebben we dat wel goed gezien. Nog eens nazoeken.