Seattle

Vandaag gaan we Seattle in. Op Alberts verlanglijstje staat een bezoek aan de Boeingfabriek. Peter heeft via internet een rondleiding geboekt. Vooraf wandelen we door de tentoonstelling 'Future of Flight' waar naast een paar historische opmerkingen vooral veel wordt getoond over de hedendaagse vliegtuigen en de geplande verbeteringen. In een een dubbele mock-up krijgen we aantal vragen over het zitcomfort voorgeschoteld. Breedte, beenruimte, bewegingsruimte mogen we met stemkaarten beoordelen. We twijfelen of de eerste en de tweede mock-up verschillen. We krijgen dezelfde vragen. Uiteindelijk gaan we allemaal met een mooie pin van een Boeing 787 naar buiten.
Dan is het tijd voor de toer. In bussen gaan we naar de montagehallen. De gids vertelt allerlei aardige gegevens over de vliegtuigen en wijst ons op de verschillende fases van constructiemomenten. Vrijwel complete rompdelen worden in toeleveringsbedrijven gemaakt en met een Dreamlifter ingevlogen. Hier worden ze samengevoegd tot een vliegtuig. De duizenden meters bedrading worden geïnstalleerd, brandstoftank in de vleugels geplaatst, landingestel gemonteerd en motoren aan de vleugels gehangen. Glasvezel is het nieuwe bouwmateriaal voor vliegtuigen. Sterker dan staal en lichter dan aluminium. We zien de 747, 777 en 787 in verschillende stadia. Vooral het formaat van de vliegtuigen is indrukwekkend. Alles is hier groot, groter grootst. De assemblage van een compleet vliegtuig gebeurt in een paar weken tijd. Elk vliegtuig wordt op maat gemaakt voor de opdrachtgever, in de juiste kleuren gespoten, uitvoerig getest en afgeleverd. Het gemiddelde prijskaartje ligt rond de 450 miljoen dollar, afhankelijk van de specificaties.
Dan is het tijd om de stad in te gaan. Vanuit de parkeergarage is het maar een paar minuten lopen naar ene park waar van alles te beleven is. Kraampjes met etenswaren, kunstproducten, commerciële artikelen en op het middenterrein, rond een prachtige fontein met veel watervertier, is er muziek. We staan vrijwel aan de voet van de beroemde Space Needle, de 184 meter hoge uitkijktoren die tot symbool van de stad geworden is sinds er in 1962 de wereldtentoonstelling werd gehouden. De monorail is een ander overblijfsel van de tentoonstelling. In enkele minuten rijdt deze trein ons, hoog boven de straten, naar downtown. We slenteren naar de kades. Plotseling neemt Peter een afslag naar Etta's. Een restaurant waar we beslist iets moeten gaan eten. Een late lunch of een vroeg diner, zo besluiten we. Het smaakt ons allemaal weer prima. En ook is het weer veel te veel. In Amerika is alles groot, ook de porties in restaurants. Het zij nogmaals opgemerkt.
Dan is het tijd voor een wandelingetje over Pike Place Market, een overdekte plek waar producent en consument elkaar ontmoeten, zo luidt het beginsel van de markt. Een van de attracties is de afdeling met viskramen waar de handelaren de verse vis overgooien. Als we aankomen is en aan het opruimen, maar op verzoek van Patricia wil men wel een kleine demonstratie geven. Het is inderdaad een bijzonder gezicht. Het overgooien gaat gepaard met een aantal gezonden kreten.
Tijd om naar huis te gaan. Zonder aankondiging stopt Peter in een van de hoger gelegen straten, vlakbij een parkje. Daar hebben we een prachtig uitzicht over de baai en bewonderen de skyline. Terug in de auto verandert de koers van huiswaarts naar kustwaarts. Aan de overkant van de baai loopt een kilometerslange promenade/weg waar we op ons gemak langsrijden. Er zijn veel mensen buiten op deze mooie zomeravond. Op het strand wordt gevolleybald, families huren een meerpersoonsfiets en de eetgelegenheden puilen uit. Het is bijna donker als we na al deze omwegen weer thuis komen, kopje koffie drinken, de foto's van vandaag bekijken, de route voor morgen verkennen en dan naar bed gaan. Morgen reizen we door naar de volgende familieleden: Anne en Sabien.