'Hotel Zeezicht op wielen'

Het is de hele nacht zonnig geweest en als we wakker worden kijken we uit op een kalme zee met in de verte wat wolkenvelden. Er varen boten aan de horizon. We zijn gelukkig in ons ‘Hotel Zeezicht op wielen’.
We vullen onze watervoorraad aan bij de kraan op het kerkhof en beginnen aan de rondreis over het eiland Senja. Er zijn twee doorgaande wegen over het eiland en een aantal doodlopende zijwegen. Aan het einde van de eerste zijweg schijnt een mooi uitzichtpunt te zijn, en al loopt de weg dood, we nemen de afslag. Terecht, blijkt al gauw. De weg stijgt langzaam in een knus dal, waar een beekje door het drassig terrein meandert. De hellingen worden steiler en we duiken een tunnel in. Aan de andere kant is het uitzicht dramatisch veranderd. Vanaf ons hoge standpunt hebben we uitzicht over steile bergen. Na de tweede tunnel wordt het nog fraaier. Daar begint de afdaling naar het vissersdorpje Husøy. Op een eilandje, slechts met het vasteland verbonden door middel van een foeilelijke, blauw geschilderde dam van nog geen 100 meter lang, ligt een dorpje. Je kunt je voorstellen hoe visserslui hier, aan het einde van de fjord, in vroeger dagen beschutting zochten bij slecht weer. Het dorpje biedt weinig en we rijden dezelfde fraaie route weer terug. In Skaland doen we de plaatselijke TI aan en krijgen er de tip voor een plaatselijke hike; in ongeveer twee uur naar de top van een van de bergen en dan in nog eens twee uur weer terug. Dat gaan we doen! We lunchen op het kerkplein, smeren een broodje voor onderweg en vangen de tocht aan. Al gauw valt het tegen. We moeten door een drassig gebied. De eerste kletspoot is al na 500m. gescoord. Gaan we dit wel doen? Ja! Het wordt boven vast wel beter en dit soort gebiedjes hebben we bij onze canyonwalk ook meegemaakt. Het theorietje klopt. Het pad is steil, welhaast een trap, maar wordt droger. De bebossing wordt dunner, de berken steeds lager en plotseling staan we in de vrije ruimte. Hier begint het hooggebergte. Het pad stijgt nog steeds en het uitzicht reikt steeds verder. Na een uurtje komen we bij een houten bakje waar een logboekje in ligt. Natuurlijk laten we ons lovend commentaar op dit prachtige decor achter: ‘Het is hier fantastisch!’ Dan volgt een tweede drassig gebied (misschien wel 300 meter). Onontkoombaar door de modder zigzaggend, van min of meer droge pol, naar iets hoger gelegen bobbeltje springend en vooral niet te lang stilstaand op een plek, bereiken we de overkant. Natte voeten, helaas, en we kunnen weer verder. Voor ons zien we al geruime tijd een grote groep mensen wandelen. Zij gaan hoog, heel hoog. Wij ook? Als we dichterbij komen zien we dat het een filmploeg is, maar voordat we ze kunnen vragen wat ze precies doen, zijn ze alweer hogerop. We rusten even bij een richel die ons het uitzicht naar de andere kant biedt. Voor ons hoeft het niet hoger.
We herkennen de weg die we een paar uur eerder hebben afgelegd. In de bocht, op een kleine landtong, was een uitkijkpunt aangelegd, waar we korte tijd hebben rondgewandeld. Over de door eeuwenlang zeewater afgesleten, sierlijk gepolijste rotsen wandelend, stoppen we af en toe bij een poeltje dat gevuld is met klein levend grut en een zelfstandige biotoop vormt in kristalhelder zeewater. Er zwemmen kreeftjes en visjes, er wandelen kleine en grote krabben, zee-egels en -anemonen waaieren met hun tentakels en wier wuift zachtjes mee in de zachte waterwervelingen. Ook deze kleine natuurverschijnselen ontroeren ons.
Op de terugweg halen we beiden modderige kletspoten en dat drukt de stemming. Maar er is geen keus, dus we leggen ons bij het gegeven neer. Deze hike biedt een fraaie doorsnede van wat een bergwandeling in Noorwegen te bieden heeft: bos, drassige stukken, schaars begroeide hoogvlaktes en rotsige trajecten. In tegenstelling tot de Alpen hebben we hier geen last van ijle lucht. Deze tocht gaat tot maximaal 695m. boven zeeniveau.
Eenmaal terug in het dorp trakteren we onszelf en op een reuzenbak ijs (1,5 liter) die we gezamenlijk leeglepelen op een winderig picknickbankje.
Terug in de warme auto en ‘hit the road again’. Het loopt tegen vijven. We vervolgen de prachtige route en kiezen voor de rode weg (nr 86) naar Finnsnes. Tot Sørreisa maken we geen kans op een overnachtingsplek. Vanaf dat moment gaan we wel uitkijken. Het eerste deel van de route voert vooral vlak langs het fjord. Prachtige gezichten, de zon op het water, maar geen plek in een herberg.
Uiteindelijk rijden we voorbij Brøstadbotn een landweggetje in waar we nu genieten van wijn en walnoten! Straks lekker slapen!