Naar Whistler

We nemen afscheid van onze buren en rijden naar Whisthler via een prachtige, afwisselende route. In het begin zijn het vooral uitgestrekte, gele heuvels met landbouw in de brede, geïrrigeerde en beregende dalen. Geleidelijkaan worden de hellingen steiler en de begroeiing schaarser. We nemen de weg met nummer 99. Een smalle weg langs een rivier die steeds nauwer wordt en zich door een diepe kloof een weg heeft uitgesleten. De weg en de spoorbaan gaan samen door het gebergte. Aan de overkant zien we weilanden en boerderijen op de plateaus liggen. Het lijken beelden uit een modelspoorbaan. We komen in Lillooet aan en bezoeken (alweer!) de Tourist Information. Als we vragen wat we in deze omgeving beslist moeten zien krijgen we een bijzondere tip: we moeten vooral een kijkje gaan nemen bij de bosbrand! Boven onze hoofden vliegen de blushelikopters af en aan. Er hangen grote waterzakken onder die ze vullen in het nabijgelegen stuwmeer. Het lijkt ons geen goed idee om naar de brand toe te gaan, we zijn uiteindelijk geen ramptoeristen.
We vervolgen weg 99 via Pemberton naar Whistler en aan de hand van de door Peter geprinte routebeschrijving vinden we al snel het buitenhuis aan de Sunridge.
Vanzelfsprekend mogen we niet in de camper, voor de deur, overnachten, maar krijgen we allemaal een bed toebedeeld. Ook Anne is naar Whistler gekomen, Sabien is thuisgebleven om een toneelvoorstelling van kleinzoon Alexander bij te wonen. 's Avonds gaan we met z'n tienen uit eten in een prima steakhouse (Hy's) en eten een toetje in de ijssalon en chocolaterie 'Rocky Mountains'. Het stadje ademt de sfeer van een vakantieoord tijdens het hoogseizoen. En dat is het ook. Het gonst in de straten en mensen flaneren tussen terrassen en avondwinkels. We kunnen ons al bijna een beeld vormen van de sfeer in de winter, als dit een drukbezocht ski-oord is.