Jarig in Canada

Als we om half elf Kelowna uitrijden moeten we natuurlijk even langs de Veendam Gardens. Veendam en Kelowna zijn zustersteden en de school waar ik gewerkt heb kent een uitwisselingsprogramma met Kelowna.
Via Merritt rijden we naar Savonna (met de klemtoon op de eerste lettergeep). Onderweg bezoekt we het infocenorm van het dorpje Lake Logan Het dorp ligt vlakbij de grootste open kopermijn van Canada. Op de parkeerplaats in het dorp is het infocentrum. Het is gevestigd in een afgedankte graafmachine uit de mijn. Naast het kantoor staat een kippertruck. De afmetingen zijn letterlijk reusachtig. En dan te bedenken dat de graafmachines die nu gebruikt worden twee keer zo groot zijn en de trucks drie keer. Helaas zijn er geen excursies naar de mijnen mogelijk, maar als we erlangs rijden kunnen we ze misschien in bedrijf zijn. Er is ook een korte weg naar Savonna die een flink stuk afsnijdt. Gedeeltelijk gravel, zo wordt ons verzekerd, maar goed onderhouden. Nou dat viel mee. De weg is prima geasfalteerd, leidt door een prachtig, afwisselend parkachtig landschap en na 30 kilometer voegen we in op de snelweg. We gaan op zoek naar de juiste afslag: Dead Mans Road. Die is gelukkig vrij snel gevonden.
De toegangsweg naar Singing Lands [http://www.singinglands.ca/ ] is 56 kilometer lang en volgt het dal van de Dead Man River. De gravelweg telt veel kuilen en af en toe liggen er stenen op de weg. Achter ons ontstaat een enorme stofwolk. We rijden langs veelkleurige bergen, een indenankemapement met veel sloopauto's, bergende akkers en weiden en door het bos. Omgevallen bomen zijn aan de kant getrokken. Hier en daar staat een recreatiewoning, met een aanlegsteiger en bootjes in het meer. We zien een tegenligger in de verte. Hij stormt de helling af en we besluiten op een breder stuk even te wachten. Passeren is vrijwel overal onmogelijk. De auto komt niet en we besluiten verder te rijden. Dan zien we de reden waarom de tegenligger ons niet bereikte. Er staan twee auto's geparkeerd aan de rand van het meer. Er zijn mensen aan het zwemmen. Als we willen vragen hoe ver het nog is, komt een vrouw op ons toe. Of we onderweg zijn naar Singing Lands. Ze stelt zich voor: Ally. Ze hoort bij Singing Lands. We worden verwacht, Ireen is bij het huis en het is nog ongeveer vijf minuten rijden. Voor ons iets meer, want we rijden langzaM. De hele route naar Singing Lands hebben we maximaal 45 kilometer per uur gehaald; meestal hebben we rond de twintig gereden.
De krachtige V10-motor van onze RV heeft er geen enkel probleem mee om het laatste steile en hobbelige stuk te nemen. Als we twijfelen bij een afslag worden we achterop gereden door de zwemmers. 'Hier afslaan en dan zie je het vanzelf.'
We rijden het terrein bij een groot huis op. Hier is het! 'Kies maar waar je gaat staan. We komen dadelijk vers water brengen. Willen jullie barbecuen? Je mag wel een van de aanwezige gasbarbecues gebruiken!' Wat een enorme gastvrijheid.
Op Singing Lands gaan we Lot en Hillebrant tegenkomen. Ze zijn er nog niet. Hier is geen telefoonbereik, dus we kunnen ze niet bellen of sms'en. Hoe lang zou het nog duren? Twee uur na ons arriveren ze ook. google Maps had ze de verkeerde route gewezen. Ze waren vastgelopen op een punt waarop ze weliswaar ongeveer tien kilometer van het einddoel verwijderd waren, maar waarvan de laatste kilometers alleen geschikt zijn voor vierwielaangedreven auto's. Ze moesten ruim 50 kilometer terugrijden en dan alsnog aan de toegangsweg naar Singing Lands beginnen. Moe en stoffig staan ze aan het eind van de middag voor onze neus.
We hebben een jarige in ons midden. Tijd voor taart! En voor verhalen. Lot vertelt aan een stuk door over de fantastische dagen die ze in Seattle hebben gehad, bij Peter, Kathy, Bella en Lars. En dat is nog maar het begin van hun reis. Morgen reizen ze door naar Jasper en wij blijven een dagje luieren op Singing Lands.