Lui dagje

In alle vroegte gaan Patricia en Lot het terrein verkennen. Ze zien een klein hertje, een echte Bambi, en de moeder.
Het is al na tienen als we Lot en Hillebrant uitzwaaien. Na lang wikken en wegen vervolgende hun reis. De verleiding om hier nog een dag, samen met ons, door te bregen is groot. Hun gereserveerde overnachting in Jasper kan niet geannuleerd worden. Van Ireen krijgen ze een kaartje mee met een kortere route naar de doorgaande weg. Dat scheelt een uur reistijd. Later op de dag krijgen we een berichtje met de mededeling dat het eerste stuk wel heel ghetto's is geweest. Maar gelukkig hebben ze geen verkeerde afslag genomen en zijn ze onderweg naar Jasper.
Singing Lands is een prima plek om niets te doen, wat domweg voor je uit staren en te zwijgen. Een plek om te luieren en een plek om tot bezinning te komen.
Het is warm, heel warm. Zelfs te warm om te lezen en we bedanken dan ook vriendelijk voor het aanbod van Ally om tijdschriften te lenen.
De ranch en de lodges op Singing Lands zijn eigendom van een stel vrienden. Ze hebben dit drie jaar geleden gezamenlijk gekocht om hier hun buitenhuis te hebben (ze wonen in Vancouver) en hun dromen te realiseren. Ze organiseren workshops voor, bijvoorbeeld, natuurfotografie. De bijdragen van de deelnemers en de verhuur is voor hen een manier om dit project betaalbaar te houden. Er wordt gewerkt aan een nieuwe lodge, een gereedschapsschuurtje en een moestuin. De hele dag horen we getimmer. Er lopen kleine kinderen rond en iedereen is even vriendelijk en behulpzaam. Ireen komt spontaan met een kaartje aanzetten waarop een paar wandelingen staan ingetekend. Als we telkens onze stoelen verhuizen, omdat we in de schaduw willen zitten, wordt er een oplossing gezocht om met parasols schaduw te creëren bij de picknickbank. Met tieraps wordt een extra buis aan de parasol vastgemaakt en er wordt een gat in een blok hout geboord, zodat het als parasolstandaard kan dienen. 's Middag zetten we met vereende krachten een tipi op en 's avonds zitten we met z'n allen rond het kampvuur.
Na het avondeten daalt de temperatuur voldoende om nu eindelijk een stukje te gaan wandelen. Het onweer dat de tweede helft van de middag dreigde zet niet door. Via een smal, steil, maar goed onderhouden bospaadje komen we bij een uitkijkplek vanwaar we de waterval bewonderen. Ruim 30 meter stort het water omlaag om met veel geruis en geritsel in Dead Mans Creek zijn weg te vervolgen. Op de terugweg spotten we twee uilen. Het zijn grote dieren van bijna een halve meter hoog. Ze fluiten naar elkaar. Nu en dan slaan ze hun vleugels uit en vliegen naar een andere tak, maar steeds binnen ons gezichtsveld. Dan zien we ze samen op een tak zitten. De ouder voedt het jong. Het is tussen de bomen te donker om goede foto's te maken, maar de herinnering dragen we met ons mee.


3 augustus
Voordat we weggaan, gaan we met Ally naar de paarden. Ze neemt zadels mee en misschien kan Ank een kort ritje maken. Ze belooft niets, want ze heeft dit jaar nog maar twee keer op de paarden gereden. Bovendien zijn de vier paarden erg aan elkaar gehecht. Ze vertonen kuddegedrag, wat hun bescherming is tegen aanvallen van roofdieren. In deze omgeving leven onder andere beren en cougars. Ally kan nooit alleen rijden, want dan breken de andere paarden uit om zich bij de kudde te voegen.
We nemen afscheid van de bewoners van Singing Lands en rijden we met de camper achter Ally aan naar de paardenwerk, een paar honderd meter verderop. Twee paarden worden uit de wei gehaald. Onze Duitse buurvrouw en Ank borstelen de paarden. Ze lijken op hun gemak te raken, de andere twee paarden staan onrustig aan de weidekant van het hek. Uiteindelijk durft Ally het niet aan om Ank te laten rijden. Ze weet niet of de paarden zo rustig blijven. We begrijpen dat.