Stukje wandelen
Door: Albert
Blijf op de hoogte en volg Albert en Patricia
08 Augustus 2014 | Canada, Chilliwack
Na een rustige start van de dag gaan Patricia, Ank en ik een eind wandelen. We hebben een kaart waar verschillende wandelingen op zijn gemarkeerd. We gaan de dichtstbijzijnde proberen. Om een het 'Trail Head' te komen volgen we eerst vijf kilometer van de Trans Canada Trail. Dat is een route die te vergelijken is met het Pieterpad in Nederland. Maar dan iets langer. De aaneengesloten trajecten verbinden de oost- en westkust en gaan dan nog een eind noordwaarts naar de arctische gebieden. De route is nog in ontwikkeling en zal uiteindelijk 24.000 kilometer lang worden. Onderweg doet je ongeveer 1000 plaatsen aan. Naar verwachting is het project in 2017 rond.
De route volgt de doorgaande weg, van parkeerplaats naar parkeerplaats. De nadering van een parkeerplaats wordt aangekondigd door een toenemende hoeveelheid gebruikt toiletpapier en afval, variërend van meubelstukken tot tuinstoelen en zakken met huishoudelijk afval tot lege patroonhulzen. Ook de kampeerplekken die we onderweg zien staan stijf van de rotzooi. Wild kamperen is hier kennelijk gemeengoed, maar opruimen van je eigen rommel hoort er niet bij.
Af en toe lopen we een stukje langs de rivier. Prachtige stroomversnellingen en fraaie doorkijkjes wisselen elkaar af. Ook hier ligt allerlei rommel tussen de stenen, meestal waardeloos geworden visgerei.
Gelukkig maat de schoonheid van het bos veel goed. We zien restanten van enorme bomen. De voet van de bomen heeft een diameter van twee tot drie meter. Op de stomp groeit nieuw leven. Mossen, struikjes en complete bomen. Stilstaande, kristalheldere watertjes met kleine visjes. Na ongeveer vijf kilometer dit uitstekend gemarkeerde pad te hebben gevolg staan we bij de brug over Slesse Creek. Hier gaat het pad bergopwaarts beginnen. Onze blik valt op een Hatchery, een instelling van het ministerie van milieu waar zalm wordt gekweekt. Niet voor de handel, maar om de visstand op peil te houden. We besluiten daar eerst een blik te gaan werpen.
Dan gaan we de berg op. De route blijkt niet gemarkeerd te zijn en al binnen een kilometer staan we voor de eerste splitsing. Wat te doen? Stukje het eerste pad in, stukje het andere pad in. Geen aanknopingspunten. We besluiten niet te gaan verdwalen en terug te keren.
Waar Slesse Creek en Chilliwack River bij elkaar komen zien we zalm zwemmen. De vissen rusten uit in een relatief rustig stuk water. Af en toe springt er een boven het wateroppervlak uit.
Tussen de bomen hebben vissers gebivakkeerd. Er hangen houten kruisen, ter herinnering aan mensen die hier omgekomen zijn. Er staan teksten op als 'I love my dad' ' en 'Died when he did what he loved'. We vragen ons af welke drama's zich hier afgespeeld hebben. 's Avonds horen we van Tom dat hier vorige week iemand is verdronken. Het slachtoffer was met een slok te veel op in de rivier gevallen. Dan ben je letterlijk reddeloos verloren.
Eenmaal terug op de camping lijkt dat we ongeveer 13 kilometer gewandeld hebben. Moe maar voldaan beginnen we enige tijd later aan de barbecue. We hebben nog een paar dagen tot onze vlucht en maken de voedselbalans op. We smotsen de komende dagen geen boodschappen doen en moeten vooral opmaken wat we in voorraad hebben. De gastvrijheid van Peter en Kathy in combinatie met ons inkoopbeleid en een 'je weet maar nooit wat je nog eens nodig hebt', hebben gezorgd voor een flinke voorraad. Die kunnen we niet meenemen. We bakken een royale voorraad weg op de bbq.
Deze avond wordt een spelletjesavond. Tom heeft een speelgoed gemaakt waarop een combinatie van pesten en mens-erger-je-niet wordt gespeeld. De kaarten nemen de rol van de dobbelsteen over. In het begin is het lastig om te te onthouden wat de (pest)waarde van de kaarten is, maar gaandeweg wordt het steeds interessanter. Op het grasveldje spelen we spel dat we niet kennen, maar al eerder op andere camping hebben gezien. Het is een behendigheidsspel dat je speelt met twee balletjes aan een touwtje, die verwantschap vertonen met boleadoras, een oud jachtwapen, die je om een horizontale stang moet gooien. Als je de stang juist raakt, dan draaien de balletjes er vanzelf omheen.
We spelen tot de duisternis invalt.
De route volgt de doorgaande weg, van parkeerplaats naar parkeerplaats. De nadering van een parkeerplaats wordt aangekondigd door een toenemende hoeveelheid gebruikt toiletpapier en afval, variërend van meubelstukken tot tuinstoelen en zakken met huishoudelijk afval tot lege patroonhulzen. Ook de kampeerplekken die we onderweg zien staan stijf van de rotzooi. Wild kamperen is hier kennelijk gemeengoed, maar opruimen van je eigen rommel hoort er niet bij.
Af en toe lopen we een stukje langs de rivier. Prachtige stroomversnellingen en fraaie doorkijkjes wisselen elkaar af. Ook hier ligt allerlei rommel tussen de stenen, meestal waardeloos geworden visgerei.
Gelukkig maat de schoonheid van het bos veel goed. We zien restanten van enorme bomen. De voet van de bomen heeft een diameter van twee tot drie meter. Op de stomp groeit nieuw leven. Mossen, struikjes en complete bomen. Stilstaande, kristalheldere watertjes met kleine visjes. Na ongeveer vijf kilometer dit uitstekend gemarkeerde pad te hebben gevolg staan we bij de brug over Slesse Creek. Hier gaat het pad bergopwaarts beginnen. Onze blik valt op een Hatchery, een instelling van het ministerie van milieu waar zalm wordt gekweekt. Niet voor de handel, maar om de visstand op peil te houden. We besluiten daar eerst een blik te gaan werpen.
Dan gaan we de berg op. De route blijkt niet gemarkeerd te zijn en al binnen een kilometer staan we voor de eerste splitsing. Wat te doen? Stukje het eerste pad in, stukje het andere pad in. Geen aanknopingspunten. We besluiten niet te gaan verdwalen en terug te keren.
Waar Slesse Creek en Chilliwack River bij elkaar komen zien we zalm zwemmen. De vissen rusten uit in een relatief rustig stuk water. Af en toe springt er een boven het wateroppervlak uit.
Tussen de bomen hebben vissers gebivakkeerd. Er hangen houten kruisen, ter herinnering aan mensen die hier omgekomen zijn. Er staan teksten op als 'I love my dad' ' en 'Died when he did what he loved'. We vragen ons af welke drama's zich hier afgespeeld hebben. 's Avonds horen we van Tom dat hier vorige week iemand is verdronken. Het slachtoffer was met een slok te veel op in de rivier gevallen. Dan ben je letterlijk reddeloos verloren.
Eenmaal terug op de camping lijkt dat we ongeveer 13 kilometer gewandeld hebben. Moe maar voldaan beginnen we enige tijd later aan de barbecue. We hebben nog een paar dagen tot onze vlucht en maken de voedselbalans op. We smotsen de komende dagen geen boodschappen doen en moeten vooral opmaken wat we in voorraad hebben. De gastvrijheid van Peter en Kathy in combinatie met ons inkoopbeleid en een 'je weet maar nooit wat je nog eens nodig hebt', hebben gezorgd voor een flinke voorraad. Die kunnen we niet meenemen. We bakken een royale voorraad weg op de bbq.
Deze avond wordt een spelletjesavond. Tom heeft een speelgoed gemaakt waarop een combinatie van pesten en mens-erger-je-niet wordt gespeeld. De kaarten nemen de rol van de dobbelsteen over. In het begin is het lastig om te te onthouden wat de (pest)waarde van de kaarten is, maar gaandeweg wordt het steeds interessanter. Op het grasveldje spelen we spel dat we niet kennen, maar al eerder op andere camping hebben gezien. Het is een behendigheidsspel dat je speelt met twee balletjes aan een touwtje, die verwantschap vertonen met boleadoras, een oud jachtwapen, die je om een horizontale stang moet gooien. Als je de stang juist raakt, dan draaien de balletjes er vanzelf omheen.
We spelen tot de duisternis invalt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
