Beren op de weg

We beginnen de dag met Een bezoekje aan het informatiecentrum in Lake Louise. Dat maakt duidelijk dat we vandaag als eerste een retourtje naar Lake Moraine gaan nemen. 14 kilometer heen en terug over en bochtige, smalle weg. Gelukkig is die weg goed berijdbaar, maar aan het eind doemt inderdaad het verwachte probleem op. De parkeerplaats is vol en langs de weg parkeren is verboden. De informatrice had ons er voor gewaarschuwd: ' Als u vroeg gaat, is er misschien nog plek.' Met enige moeite vinden we een plekje voor onze camper.
Het meer is net zo mooi als aangekondigd. Alle wateren in dit gebied zijn glashelder en hebben een turkooizen kleur, zowel de rivieren als de meren. Het meer wordt gevoed door een aantal kleine beeldjes en vanaf de gletsjer klettert een waterval het meer in.
Dan is het tijd voor de Glacier Parkway. Tussen Lake Louise en Jasper ligt een weg dwars door twee Nationale Parken. Al sinds we de grens tussen de VS en Canada zijn overgestoken rijden we door de Rocky Mountains. In het begin werden de heuvels hoger en steiler met af en toe een rotswand. Nu zitten we middenin het rotsgebergte. De bergruggen strekken zich in noord-zuidrichting enige honderden kilometers lang uit. Toppen met een gemiddelde hoogte van 3000 tot 3500 meter zijn geen uitzonderingen. In de bergkommen hoog boven de boomgrens ligt sneeuw, waaruit kleine stroompjes smeltwater omlaag sijpelen, stromen of vallen. Het aantal gletsjers is niet te tellen. Sommige hebben een naam, de meeste zijn naamloze vlekken grauwwitte massa.
En altijd zijn er de rivieren, nu in hun zomerbed. Smal of juist heel breed en rustig of wild stromend, hier en daar een stroomversnelling en soms een waterval. Ze zijn zonder uitzondering ijskoud. We proberen ons af en toe voor te stellen hoe het water hier bruisend en kolkend tekeer moet gaan als in het voorjaar een enorme massa smeltwater vrijkomt. Het lukt niet. Hooguit geven de boorden een indicatie van de hoogte van het water, maar de intensiteit van de stroom blijft giswerk.
De weg door het park kent over het algemeen weinig hoogteverschillen, leidt vrijwel altijd langs het water en stijgt af en toe flink als zich een pas aandient. Vrijwel direct nadat we de toegangspoort gepasseerd zijn krijgen we een prachtig cadeautje. In de berm slentert een zwarte beer. Als we dichterbij komen sjokt hij het struikgewas in. We zien nog wat takken bewegen en vacht glinsteren. Dan is hij weg. We hebben een beer gezien!
Halverwege de route naar Jasper is een informatiecentrum, ter hoogte van de Athabascagletsjer. Deze immense ijstong is een kleine uitloper van het Columbia Icefield, het grootste aaneengesloten gletsjergebied op aarde, buiten de polen. Voor ons is dit het keerpunt op de route.
De gletsjer hebben Patricia en ik 22 jaar geleden ook bezocht. Met een gids maakten we een wandeling over het ijs. Hij vertelde over de kenmerken van de gletsjer, opwarming van de aarde, milieu en duurzaamheid. Toen al. We verbaasden ons over de grote bussen die toeristen over de gletsjer vervoerden. Die bussen rijden er nog steeds. De wandelexcusries worden nog steeds georganiseerd. In 1996 is er een groot gebouw neergezet met horeca en kaartverkoop. De parkeerplaatsen staan vol met honderden auto's, bussen en RV's. Overal hangen posters met de oproep een excursie te boeken. 'Nu u er toch bent... Spaar geld door combinatiekaarten te kopen', schreeuwen ze. De tickets variëren van $ 24 tot $ 125 dollar per persoon. Deze toeristenfuik beschadigt mijn herinneringen.
Gelukkig zijn de bergen imponerend genoeg om veel goed te maken. In een ontelbaar aantal jaren is hier de zeebodem tot meer dan 5 kilometer hoogte opgeduwd en inmiddels tot de huidige hoogte geërodeerd. De sedimentlagen zijn gemakkelijk te herkennen in de vaak verticaal oprijzende bergkammen en -pieken. Daaronder liggen de ongerepte puinwaaiers en iets lager begint de eerste begroeiing. Het lijken grassen en mossen, maar met behulp van de telelens of verrekijker is te zien dat het zichtbare groen uit naaldbomen bestaat. Met een beetje geluk zie je de arenden boven de hellingen omhoog cirkelen. We zien er meerdere.
De tweede helft van de middag besteden we aan de terugreis. Hetzelfde traject zie er vanaf de andere kamt minstens zo verrassend en groots uit. Vlak voordat we het park verlaten stuiten we op een groep geparkeerde auto's. Een beer! Het dier eet van de struiken in de berm en lijkt zich van niets en niemand iets aan te trekken. Veel mensen zijn uit de auto gekomen om het beest van dichtbij te bewonderen. Daar zit een risico aan. Beren halen snelheden tot 50 km per uur en dat halen zelf wereldkampioenen op de sprint niet. Maar wie zich rustig gedraagt heeft meestal weinig te vrezen, ook al is het een onvoorspelbaar wild dier.
Na een paar minuten besluit het dier de straat over te steken. Bedrieglijk bedaard sjokt hij de weg over om vervolgens in het struikgewas te verdwijnen. Wij hebben een fantastische ervaring opgedaan en zijn een reeks prachtige berenfoto's rijker.
We verlaten het park en gaan op weg naar Golden waar we op de gemeentelijke camping willen overnachten. Eindelijk weer eens douchen. Bij het bezoekerscentrum krijgen we te horen dat de camping vol is. De medewerkster belt voor alle zekerheid met de camping en krijgt bevestigd dat die vol zit. Er zijn twee alternatieven: de golfclub (zonder douche) of het terrein aan de overkant van de weg. Die laatste gaan we als eerste heen. Het is een verlopen bedrijf, schrikbarend duur en weinig gastvrij. Doen? We kunnen ook net doen of onze neus bloedt een op de gemeentelijke camping navraag doen. Maar ook hier is de eerste reactie: vol! Patricia en Ank lopen alweer naar buiten, staan nog wat te dralen en dan rent de medewerkster naar buiten. Ze heeft zojuist een dubbele boeking ontdekt en er is een plekje voor ons. Een rustig plekje aan het eind van de camping, tussen de bomen. Pffff wat een dag!