Afscheid van Yellowstone

Vandaag verlaten we Yellowstone National Park. Het is het oudste Nationale Park van de VS (1872) en we hebben inmiddels heel goed begrepen waarom dit immense gebied meer dan de moeite waard is om zuinig op te zijn. Natuurlijk zijn er de ontelbare warmwaterbronnen waar het park beroemd om is. Maar ook de afwisseling in landschappen en de rijkdom aan flora en fauna maken het verblijf hier tot een onvergetelijke belevenis. Of misschien juiste tot een vergelijkbare
belevenis, want er is zo veel en het is allemaal zo overweldigend mooi, dat je domweg niet alles kunt bevatten of onthouden. Ook de honderden foto's zijn maar een flauwe afspiegeling van wat we hebben gezien en meegemaakt. Ze dienen hoogstens als selectief geheugensteuntje. Het is, zoals Lucie zegt, niet bevatten of te begrijpen als je er niet zelf geweest bent en op je hebt laten inwerken.
De eerste honderd kilometer rijden we nog door Yellowstone, voordat we echt gaan doorrijden. In het hele park geld een maximumsnelheid van 45 mijl (ongeveer 72 km/uur) en op veel plekken is deze nog lager. Eigenlijk moet je veel langzamer rijden, zodat je tijdig kunt stoppen als je iets bijzonders ziet. En dat zien we. In de Hayden Valley graast een kudde bizons. Het tafereel doet ons direct denken aan scenes uit de film 'Dances with Wolves'. Katanka! denken we vrijwel gelijktijdig. Het noordelijke deel is veel ruiger en bergachtiger dan het zuidelijk deel. En al zijn we slechts autotoeristen die al het fraais door de ruiten bewonderen, het is en blijft indrukwekkend.
Het is al 12 uur als we het park verlaten. Bij de noordpoort is een immense kalkafzetting te bewonderen. Als we de drukte op de parkeerplaats in ogenschouw nemen, weten we het snel zeker: hier gaan we niet naar toe. Een blik vanuit de verte is voor ons voldoende om de omvang en aard van dit verschijnsel te bevatten. Iets degelijks zagen we al eerder in Turkije, al zag dat er anders uit. Het klinkt blasé, maar we zitten zo vol indrukken dat we keuzes maken. We proberen de krenten uit de pap mee te pikken, al zullen we pas achteraf, en misschien wel nooit, weten of we de juiste keuzes hebben gemaakt. Anderzijds is het een goede reden om hier nog eens terug te komen. Wie weet.
We pakken Highway 89 naar het noorden en zetten de sokken erin.
Tijdens onze lunchpauze raken we aan de praat met vier motorrijders. Of we een foto van hun vieren willen nemen. Tuurlijk. Vergelijkbare vragen krijgen we vaker. Altijd het geijkte plaatje: lachende mensen voor een waterval, een monumentje, een mooie berg of vergezicht...
Een van de motorrijders wijst ons op de weg die de bijnaam Going-to-the-Sun heeft. Een prachtig bergweggetje dat dwars door het Glacier National Park loopt. Een absolute must volgens hem. Maar niet als je last van hoogtevrees hebt, afgronden van 2 kilometer diep meldt hij. Gelukkig hoeven we niet te twijfelen over het al dan niet aangaan van dit avonturenritje. Onze camper is te groot, we mogen die weg niet op.
De 89 is een lange weg met weinig bochten. Ver voor ons doemen bergen met witte toppen op: de Rockies.
We gaan boodschappen doen en tanken in Great Falls. Daarna op zoek naar een overnachtingsplaats. We rijden parallel aan de spoorbaan. In elk dorpje staan hoge silo's aan het spoor. Hier wordt het graan vanuit de wijde omtrek verzameld en overgeslagen. De dorpjes stellen vaak niet meer voor dan een handvol huizen rondom een kruispunt. Slaperige dorpjes die vooral uitnodigen tot doorrijden. Toch doen sommige ondernemers hun best de gevels aantrekkelijk te maken door ze westernstijl te houden. Het is de moderne versie van het decor uit een wildwestfilm.
Na een uurtje, in Fairfield, vinden we een informatiepunt met een bak vol folders. In het volgende dorp zijn twee RV-parks. De motorrijders hadden overnacht in dat dorp: Choteau. We vinden het dorp en de aankondingingsborden, we zijn vol goede moed totdat een bord afgeplakt blijkt te zijn met de mededeling: closed, for sale. Vrijwel gelijktijdig valt onze blik op een ander bord: citypark, RV. Het plaatselijk sportveld dient tevens als camping, zoals we dat in Frankrijk ook hebben meegemaakt op een camping municipal. Het sanitair is eenvoudig. Zelfregistratie en het verschuldigde kampeergeld in een envelopje in de brievenbus. That's all. Voor $ 8 mogen we hier overnachten.