Over de grens

Woensdag 16 juli
Die eerste nacht is goed verlopen. Wel even wennen, maar dat gaat vast goed komen. Vandaag staat op de planning om naar Peter (neef) te rijden in Samamish. Patricia rijdt het eerste stuk en Ank navigeert. Dat valt niet mee met de slechte beschrijving van de campingfolder, maar uiteindelijk zitten we op de goede weg. Even voor de grens staan borden langs de weg. Je kunt via twee routes naar Amerika: de route die wij rijden of via de snelweg nummer 9???. Langs "onze" route wordt een wachttijd van 20 minuten aangegeven, terwijl langs de andere route 50 staat. De keuze is snel gemaakt. Al snel rijden we langzamer en langzamer. Die 20 minuten gaan we niet redden. Ook hier zeker 50 minuten staan wachten. Maar er is veel te zien aan bijzondere auto's en mooie trucks,dus we vervelen ons niet. Eindelijk zijn we aan de beurt. Wie ben je? Wat ga je doen? Waar ga je naar toe hoe lang blijf je? Enz, enz. De vragen worden in hoog tempo op je afgevuurd. Zwarte uniformen, zonnebrillen en petten met lange kleppen. Het komt allemaal nogal intimiterend over. Niet echt prettig, maar het hoort er blijkbaar bij. Dan moet hij al onze gezichten nog zien bij de paspoorten en krijgen we een oranje papiertje op de voorruit geplakt. Daarmee moeten we ons melden in het kantoor... Wat gaat daar gebeuren? We worden naar een parkeerplaats geleid waar we allemaal uit de RV moeten. De sleutels moeten we inleveren, want het voertuig moet geïnspecteerd worden. Binnen moeten wij weer vertellen hoe en wat. Geen leuke man (veel te zacht uitgedrukt...) die ons commandeert wat we moeten doen. Vingerafdrukken en een foto maken de sessie af. Alleen Paul hoeft geen vingerafdrukken te laten maken. Waarom niet? Omdat hij ouder is dan 80. De achtergrond van deze maatregel is ons niet bekend. Weer $6 pp voor een ESTA-formuliertje dat aan onze paspoorten wordt gehecht, ook al hebben we thuis we thuis de ESTA-formulieren al volledig ingevuld, betaald en vervolgens goedgekeurd gekregen! Afijn, weer een stempel in ons paspoort rijker mogen we terug naar de camper en over de grens. Deze controle is wat ons betreft ook over de grens.
We rijden de USA binnen.
Vlak na de grens zoeken we een tankstation. We vullen de benzine bij en kopen een kaart van de omgeving. Er is WiFi, zodat we op Google Maps even goed kunnen opzoeken hoe we naar Peter rijden. Het is druk onderweg en het wordt steeds drukker. De avondspits komt op gang. Afijn, met onze goede kaart, kaartlezer en humeur komen we rond 6 uur aan bij Peter.
Daar aangekomen drinken we lekker een glas water en wandelen even door de tuin; er ligt veel vuilnis en zonder op of om te kijken vertelt Peter dat de beer weer actief is geweest. Ik sta even te kijken, voordat ik kan reageren en vraag of hij echt een beer bedoelt. "Ja, een zwarte beer, niet zo groot hoor." Hij houdt zijn vlakke hand ergens tussen knie en heup. "Als het vuilnis bij de weg staat, gooit hij de bak om, haalt de zak eruit en neemt die mee achter het huis om lekker te gaan smullen!!!" We kunnen er niet over uit dat een beer zo in je tuin leeft. Wij zijn blij met onze eekhoorn, hahah!
Peter is alleen thuis en neemt ons mee naar een eetcafé. Echt zoals in de films! Cola komt in halve liters met veel ijs en gratis refill. Ook de koffie kent gratis refill. De milkshake met M&M's van Patricia niet, maar deze halve liter is ook meer dan voldoende. De hamburgers zijn heerlijk, maar veel te groot. De sfeer is gemoedelijk en we hebben het reuze naar de zin! Na het diner nog even naar de mall. Morgen gaan we naar Mount Rainier en we halen nu alvast een ontbijt en even wat eten voor onderweg. Terug in het huis drinken we koffie en eten taartjes, want Patricia heeft vanochtend gehoord dat ze het laatste tentamen van de studie heeft gehaald. Reden voor een klein feestje. We zitten nog een tijd en praten over van alles en nog wat. Om elf uur houden we het voor gezien en gaan slapen in de enorme slaapkamers. Welterusten!