Muziekmuseum

We eten macaroni met zalm en paprika in dille-vissaus. Een wilde combinatie gecomponeerd uit gerechten die in de supermarkt voorradig zijn. Het zonnetje schijnt nog net over de topeen van de bomen aan de overkant van de weg, even buiten Lillehammer.
Vanochtend zag het er heel anders uit. We werden wakker in de stromende regen. Het had de hele nacht af en aan geregend met korte en langere buitjes, geheel tegen de weersverwachting in, die pas om 19 uur enige neerslag van betekenis aankondigde. En wéér stond er een vuilniswagen zwaar te ronken in de buurt van onze auto. Om acht uur waren we klaar wakker en in een niet al te best humeur. Vandag wilden we het muziekmuseum in Rinve bezoeken. Het werd in diverse brochures uitvoerig geroemd en dat was de reden dat we een tweede nacht op de camping in Vikhammar, 14 kilometer buiten Trondheim, stonden. Het museum kent alleen ‘guided tours’ en de eerste begint om 12 uur. Op eigen houtje kun je er niets, behalve rondwandelen in de belendende botanische tuinen. We doodden de tijd met uitvoerig douchen, koffiedrinken, de boel een beetje opruimen en uiteindelijk, tegen tienen, vetrokken we van de camping. Afrekenen en in een grote supermarkt boodschappen doen. Even na 11 uur waren we bij het museum. Gelukkig was het inmiddels droog geworden liepen we nog wat rond in de tuinen. Om 12 uur stond Ingeborg op ons te wachten. Ze leidde ons rond door het museum en vertelde geanimeerd over de instrumenten, de verzamelwoede van de oprichtster en de geschiedenis van het gebouw. De verschillende ruimten van het gebouw zijn ingericht als stijlkamer met instrumenten uit de bijbehorende periode. Je vindt er vooral toetsinstrumenten, variërend van spinet, klavecimbel, diverse soorten piano’s, waaronder een originele Pleyel, huisorgeltjes en pianola’s. In elke kamer speelde Ingeborg een stukje op een representatief instrument. Niet op de heel oude exemplaren, die te kwetsbaar zijn, maar wel op fraaie replica’s of robuuste exemplaren. In de Grieg-kamer zong ze, tot ons aller enthousiasme, een lied van de bekendste Noorse componist, Edvard Grieg (1843-1907), dat hij had geschreven ter ere van zijn mooie vaderland, dat zich vooral in het voorjaar zo uitbundig toonde. Haar geschoolde stem was te krachtig en resoneerde in de te kleine kamer, maar klonk geweldig! Het was duidelijk dat er nog veel meer te vertellen was over alles wat we aantroffen in het museum, maar de tijd ontbrak. Het uur was om voordat we er erg in hadden. En dan te bedenken dat het museum een nog veel grotere verzameling heeft dan die er nu getoond kan worden. De verbouwing (klaar in 2013) dwingt de conservatoren een groot deel van de ruim 2000 stuks tellende verzameling in depot te houden. Maar natuurlijk zijn we volgend jaar opnieuw van harte welkom. Enfin, we waren niet rouwig om de verlenging van ons verblijf in Trondheim. Tegen twee uur stapten we in de auto en wurmden we ons door de bouwput die de E6 rondom Trondheim is en kozen de route naar het zuiden. De weg is nog steeds tweebaans, voert door dorpen en kent veel snelheidsbeperkingen. Gelukkig neemt de drukte buiten Trondheim snel af.
In het Dovrefjell Nationaal Park genieten we opnieuw van de ruige natuur die Noorwegen biedt. Hier worden de bergen hoger en de weg volgt een nauw dal met een wild stromende rivier. Overal op de berghelling zien we grote en kleine watervallen omlaag stuiteren. De regen van de afgelopen dagen heeft voor veel water gezorgd. De rivier naast de weg bruist en danst spectaculair door de engten.
We kiezen voor een bescheiden omweg via de wegen met nummers 29 en 27, door het Rondane Nationaal Park. De laagbegroeide bergen omsluiten een hoogvlakte waar de weg doorheen slingert. Het ontbreken van bomen op de glooiende hellingen zorgt voor een permanent weids uitzicht. Het is echt jammer dat de buien af en toe de autoruiten striemen, want anders waren zeker uitgestapt om een van de vele wandelingen te doen. Het park is ruim voorzien van goed gemarkeerde korte en lange wandelroutes, in lengte variërend van een uur tot een week. Je kunt kamperen of gebruikmaken van de vele bemande of onbemande hutten.
We pikken in Ringebu de E6 weer op en besluiten uit te kijken naar een overnachtingsplaats te gaan. Liever geen camping.
Dat zoeken valt tegen. Langs de E6 is het te druk en we raken op een gegeven moment verzeild in een kilometerslang bouwproject, waardoor het lastig wordt een geschikte afslag naar een rustiger weg te vinden. Uiteindelijk slagen we erin via een secundaire weg Lillehammer te doorkruisen en in het bos een inham te vinden waar we ons overheerlijke potje koken en rustig kunnen gaan slapen.