Trollfjorden???

We zijn weer op het vasteland, na de overtocht vanuit Lødingen. Maar voordat we daar waren hebben we al een dag met veel zon en buitenlucht gehad. Gisteravond mailden we naar een cruise-organisator die een aantrekkelijk arrangement naar de Trollfjorden aanbood. Vanochtend kregen we antwoord: vandaag varen we niet. Jammer.
De zon schijnt op het water en kruipt heel langzaam naar de camping. Boven het water hangt een dichte mist en de bergen aan de overkant zijn onzichtbaar. Er jagen flarden koude mist over het terrein, maar recht boven ons is de lucht egaal blauw.
De camping beviel uitstekend, dus met die positieve ervaring achter de rug viel deze teleurstelling wel mee. Na een uitstekende nacht, een hete douche en een smakelijk ontbijt vertrokken we naar Kabelvåg, de startplaats van diverse touroperators naar de Trollfjorden. Weer pech. De boot is een kwartier geleden vertrokken. Drie kilometer verderop ligt Svolvaer, de hoofdstad van de Lofoten. We wisten nog van afgelopen zondag hoe we er eerst tevergeefs naar hadden gezocht, maar na een paar rondjes door het centrum toch ontdekt hadden waar het vvv-kantoor was. Terwijl ik de auto parkeer en mijn schoenen aantrek, gaat Patries alvast op onderzoek uit. Nog voordat ze bij de TI naar binnengaat ziet ze op het marktplein een sandwichbord staan met iets over Trollfjordencruises. De boot vertrekt over 10 minuten. Dat wordt een snelle boeking, terugrennen naar de auto om camera en jacks te halen om daarna aan boord te gaan. De tocht naar deze nauwe fjord (ongeveer 100 m. breed) duurt een uur. Maar voordat we aankomen laat de schipper de boot stilleggen en deelt hengellijnen uit. Met gering enthousiasme laten we de lijnen vieren en hijsen. Niemand vangt iets en na ongeveer 20 minuten varen we verder. Plotseling, links, duikt een smalle kloof op. Dit is de Trollfjorden. De boot draait scherp en vaart naar binnen. Zachtjes varen we tussen de hoog oprijzende rotswanden door. Wat voelen we ons klein. Op sommige plaatsen sijpelt water uit de rotsen en stuitert dan bijna verticaal naar beneden. De schipper vaart naar een watervalletje toe en belooft de passagiers op het voordek een douche. Als de boeg bijna de rotsmuur raakt, spettert het water inderdaad over ons heen. Koud en verfrissend. In de kajuit zwaait een van de medewerkers aan boord met een potje ‘head and shoulders’. De mannen hebben hilarische lol om iets dat waarschijnlijk elke tocht opnieuw een geweldige grap blijkt te zijn.
Na ruim drie uur zijn we terug in Svolvaer. Die Trollfjorden hebben we toch maar mooi meegepikt! Een andere manier om de Trollfjorden te bezoeken is met een RIB (rubber inflatable boat). De passagiers worden in een felgekleurde waterdichte overall gehesen, op een bankje geplakt en in twee uur maak je een supersnel retourtje Trollfjorden. Stuiterend over de golven heb je geen gelegenheid om van het landschap te genieten, foto’s te nemen of een kopje koffie te drinken. Dat konden wij nu, op ons kalme tochtje, wel doen. Al moet eraan toegevoegd worden dat ook deze boot flink gang maakte.
Terug in Svolvaer doen we nog even de TI aan. Wat is er voor spectaculairs te beleven op weg naar Lødingen, waar we de pont willen nemen? ‘Enjoy nature’, krijgen we als advies. Dat deden we al en dat doen we nog steeds. We doen boodschappen en nemen de E6 noordwaarts, op weg naar de veerboot, die om 17:15 vertrekt. We hebben bijna twee uur tijd om 74 kilometer af te leggen. Dat lijkt eenvoudiger dan het is. Op veel trajecten geldt een maximumsnelheid van 60 km/h, soms zelfs 50 km/h, en bij wegwerkzaamheden moeten we tot twee keer toe wachten tot we, onder begeleiding, stapvoets langs de asfalteermachines mogen rijden. Even na vijven rijden we de kade op. De kaartjesverkoper heeft geen haast en al snel blijkt waarom: de boot is bijna vol. Kunnen we nog mee? Even lijkt het erop dat het niet gaat lukken, maar dan laat hij ons er toch op. De auto die vlak na ons kwam aanrijden blijft achter. We hebben weer eens geluk, vandaag! De overtocht duurt een uur, er is weinig wind en veel zon. We zitten de hele overtocht heerlijk op het achterdek te zonnen. We rijden weer op de vaste wal en vinden al na een paar kilometer een fantastisch plekje even naast de weg, aan het water, met zon tot laat op de avond. Parkeren langs de E6 om te overnachten lijkt erger dan het is. Er passeren weinig auto’s, zeker ’s nachts, en bovendien is het straks, in ons hotel op wielen, nog weer wat rustiger als de deuren dicht zijn en het raam slechts op een klein ventilatiekiertje staat.